100 lat niepodległości - Za co kocham Polskę?

To bardzo dobre pytanie... Bo Polskę możemy kochać za wiele rzeczy, np. za zachody słońca nad Bałtykiem, za Tatry, za naszą stolicę, za najlepszych siatkarzy na świecie, za nasz język, za pierogi, za ludzi, którzy tu mieszkają. Ktoś kiedyś powiedział, że Polska jest jak młodsza siostra - denerwuje nas, czasami mamy jej dość, nie możemy na nią patrzeć i dłużej z nią wytrzymać, ale w chwili kiedy ktoś chce jej zrobić krzywdę staniemy w jej obronie i oddamy wiele, zdrowie a nawet życie, aby nic jej się nie stało. Ja także tak uważam i myślę, że zdecydowana większość Polaków jest tego samego zdania.

Polacy to wspaniali ludzie. Oczywiście, znani jesteśmy z tego, że narzekamy, umniejszamy swoje zasługi i widzimy tylko zalety u sąsiadów. Narzekamy na wszystko – od pogody, przez sąsiadów, po zarobki i zbyt wysokie ceny. Na pytanie „co słychać?” z posępną miną odpowiadamy „po staremu”.  Mimo kompleksów i poczucia niższości jesteśmy silni. Jesteśmy rzetelnymi i cenionymi pracownikami i fachowcami za granicą. Warto też zauważyć, że potrafimy się jednoczyć w trudnych chwilach. Wyróżnia nas gościnność i to, że dbamy o tradycje. Na świecie jesteśmy lubiani. Niektórym podoba się to, że dużo pijemy i potrafimy dobrze się bawić (ach te polskie wesela!). Inni uważają, że jesteśmy gościnni i życzliwi. Mężczyźni z całego świata twierdzą, że Polki są piękne. Poza tym nikt nie zrozumie nas tak dobrze jak inny Polak! Łączy nas historia, kultura, język. Spotkanie rodaka na drugim końcu świata w moim przypadku zawsze było miłą niespodzianką.

Kocham Polskę za piękno przyrody. Bogactwo naturalne wyróżnia nas na arenie międzynarodowej.  Mamy góry, ładne plaże, morze nigdzie tak nie szumi jak w Polsce. I mimo, że woda u nas jest zimna, a pogoda zwykle nie dopisuje, to polskie morze ma swój urok. Uwielbiam też polską jesień, i nie tylko za piękny złocisty krajobraz, ale też za grzybobranie. Cieszy mnie też polskie lato, które jest bardzo zielone i pachną prawie wszystkie kwiaty, jemy pyszne i zdrowe owoce i warzywa. Kocham Polskę za widok rozległych łąk z pasącymi się końmi, za przyrodę która zmieniając się wraz z porą roku pokazuje inną twarz. Za mgły nad łąkami, świt nad jeziorem, zapach tataraku, trzask palącego się ogniska, smak pieczonych ziemniaków. 

Kocham Polskę za historię - za naszych przodków, za niezłomność i honor, za wszystkie nasze wzloty i upadki, za waleczność, umiejętność zjednoczenia się w trudnych chwilach. Za historię bliższą i dalszą i za tą bardziej osobistą. Za nasz patriotyzm, odwagę i bohaterstwo. Za wspaniałe rody, za wielkich przywódców jak Jagiełło, Jan Zamojski, Pułaski, Jan Paweł II, za wybitne umysły np. Kopernika. Za perły architektury, za teorie, wynalazki i patenty, za niezłomność husarii pod Wiedniem i na frontach II wojny światowej. Kocham Polskę za jej przeszłość. I za tych, którzy współcześnie są romantycznie zakochani w Polsce, wierni tradycji i rodzinie.

Kocham Polskę artystów, sztukę i tradycję - za muzykę Chopina czy Moniuszki, powieści Sienkiewicza, poezję Tuwima, architekturę Krakowa, obrazy Matejki i Kossaka, za polski teatr, za Kabaret Starszych Panów, za procesje w Boże Ciało, za Wigilię, święcenie pokarmów i wiele innych rzeczy. Za wyjątkowe tradycje i obyczaje, wspaniałą kulturę i za osiągnięcia w dziecinie sztuki i nauki. Polskie tradycje i sztuka są unikalne i doceniane na całym świecie. Jestem z tego bardzo dumna. 

Kocham też Polskę za sport - za Małysza, Kubicę, za siatkarzy. Za tych, którzy odnoszą międzynarodowe sukcesy i tych, którym idzie trochę gorzej. Za wiernych polskich kibiców.

Kocham polskie miasta i miasteczka. Ich unikatowy klimat, architekturę i mieszkańców. Lubię swoje rodzinne miasto Sandomierz, miejsca, w których spędziłam dzieciństwo i miejsce, w którym założyłam rodzinę. Kocham miejsca, gdzie mam przyjaciół i te, które rzuciły na mnie swój czar. Kocham za Bieszczady, Solina, Zakopane, Kraków, Wrocław, Toruń...  a najbardziej za urok prawdziwej polskiej wsi. Ta atmosfera przy ognisku, przy "muzyce" koników polnych, zapach skoszonej trawy i smak ziemniaków upieczonych w ogniu... Niezastąpione! Uwielbiam Warszawę - pokochałam to miasto od pierwszego wejrzenia - za Łazienki, Pałac Kultury, Muzeum Powstania Warszawskiego, za kawiarnie i kina i za miejsca pracy. A najbardziej za bogatą historię.

Kocham Polskę za język - trudny, ale piękny. Za zdrabnianie imion, za tyle możliwości. Za emocjonalność. Za to, że jest bogaty i piękny. Za to, że jego nauka sprawia tyle problemów nie tylko obcokrajowcom, ale i nam samym. Za nasze gwary i języki regionalne. 

Kocham Polskę za jedzenie - kuchnia polska, to jest to, czym możemy się pochwalić. Polskie owoce, warzywa, chleb i inne produkty i potrawy są najsmaczniejsze na świecie. Kocham za barszcz z uszkami, zupę grzybową czy owocową, świeże słoneczniki, polski chleb i wędliny oraz za wodę mineralną, za truskawki, pomidory, za pyzy i placki ziemniaczane.

Dużo podróżuję po świecie, ale nie chciałabym mieszkać w innym kraju. W wielu pięknych miejscach mówię, że to moje miejsce na ziemi, ale tak naprawdę tylko tutaj jestem u siebie i tylko tutaj chleb pachnie najpiękniej! To tutaj spotykam cudownych ludzi w swoim życiu. Polska jest piękna i pełna tajemnic. Kocham Polskę za bociany, które zwiastowały nadejście wiosny, za kukułkę i gruchanie gołębi. Kocham Polskę za słowika. Nigdzie tak nie pachną kwitnące bzy i akacje. Kocham Polskę, za dzieciństwo, za wspomnienia., za  dawnych znajomych i przyjaciół, których dziś już nie ma. Za kompot z rabarbaru, koguta, który piał szalenie. Za to, że się tu urodziłam, mam tutaj rodzinę i groby bliskich. Jest to miłość bezwarunkowa, na dobre i złe, Kocham ją za to, że JEST i za to, że ja tu jestem! Tu się urodziłam, wykształciłam i założyłam swoją rodzinę. Kocham Polskę i nigdy się tego nie wstydziłam. Im więcej podróżuję, tym bardziej doceniam nasz kraj i to co mam. Przyznaję – w tym roku nieco się zawiodłam obserwując sytuację polityczno-społeczną, ale dalej jestem dumna z naszego kraju.